Η έδρα της ΕΔΟ δεν θα μπορούσε να ήταν καμία άλλη παρά από το χώρο που ξεκίνησαν όλα. Το σπίτι που ο Γιάννης θυμάται να κάνει τα πρώτα βήματά του, που γνώρισε το καλό του φίλο Θανάση ο οποίος δεν μπορούσε να περπατήσει όπως όλα τα άλλα παιδάκια, που έζησε τα πρώτα καλά και ξένοιαστα χρόνια με τους αγαπημένους γονείς του και τη μικρή του αδελφούλα.

Είναι το σπίτι που θυμάται τον πατέρα του να προσπαθεί να του μάθει τα πρώτα αγγλικά του, καθώς επίσης και τη λέξη "Πανεπιστήμιο" την οποία κατάφερνε πάντα να την λέει "Πανεπιτήμιο". Ήταν όμως και το σπίτι που βίωσε τη φθορά και ζημιά που η διπολική ασθένεια μπορεί να προκαλέσει σε μία αγαπημένη οικογένεια η οποία δεν ήξερε με τι είχε να κάνει.

Το πρώτο ραντεβού με το Ψυχίατρο στο τότε σαλόνι και τώρα είσοδο της έδρας μας, έχει μείνει σαν μία ανεξίτηλη φωτογραφία στο μυαλό του Γιάννη που τα χρόνια δεν πρόκειται ποτέ να σβήσουν. Καθώς επίσης και οι πρώτοι καβγάδες και οικογενειακές φασαρίες, για λόγους που η μνήμη του πλέον κρατά καλά κρυφούς. Αλλά η αίσθηση ότι μετά από αυτό το ραντεβού όλα ξεκίνησαν έχει και αυτή παραμείνει σταθερή μέσα του. Ήταν κάτι το σοβαρό και υπήρχε κάποιος σημαντικός λόγος που ο δυνατός και αγαπητός πατέρας του Γιάννη κατέβασε το κεφάλι του για να δει αυτόν το κύριο Ψυχίατρο. Δεν έφταίγε και αυτός. Ο άνθρωπος τη δουλειά του έκανε, αλλά ο Γιάννης από μικρός αναρωτιόταν: "μα γιατί δεν ήταν κανείς ΕΔΟ για εμάς να μας εξηγήσει τι συμβαίνει; Τι έχει ο πατέρας μου, γιατί η μητέρα μου ορίεται και κάνει όπως κάνει, και τι συμβαίνει τέλος πάντων;"

Αυτές δεν ήταν απαντήσεις που κατάφερε να βρει σε αυτό το σπίτι ή από την Ελλάδα μας από κανέναν. Aυτά είναι απαντήσεις που ελπίζουμε τα μέλη μας να βρίσκουν από την ΕΔΟ με τις επαφές τους με άλλα μέλη, από τη βιβλιοθήκη μας, και γενικά μέσα από τα προγράμματά και τις υπηρεσίες μας.

Σε αυτό το σπίτι ο Γιάννης όμως βρήκε την αγάπη και τη θαλπωρή του παππού του, ο οποίος κάθε Παρασκευή ("Παραδεισένια Παρασκευή" όπως την ονόμαζε μικρός) τον πήγαινε βόλτα στο τότε Βοξ για να ακούσει τα προβλήματά του και να τον βοηθήσει να βάλει μία τάξη στο μυαλό του. Ούτε και ο παππούς Γιάννης, εάν και σοφός και μορφωμένος άνθρωπος, είχε τα κατάλληλα μέσα να αντιμετωπίσει τη κατάσταση του γιου του και έκανε και αυτός λάθη. Η πληροφόρηση που είχε ήταν σίγουρα ελλειπής και αυτός όπως και πολλά μέλη της οικογένειας αντιμετώπιζαν το θέμα με μία άρνηση.

Το μένος μίας αθεράπευτης διπολικής διαταραχής και το πλήγμα που μπορεί να προκαλέσει δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Η άρνηση και η λάθος ενημέρωση τη κάνουν έναν ανελέητο εχθρό για όλα τα μέλη και φίλους της ΕΔΟ, είτε είναι ασθενείς, συγγενείς, φίλοι τους ή και επαγγελματίες. Η σωστή ενημέρωση και στήριξη φέρνουν την απαραίτητη συμφιλίωση μαζί της. Αυτή ακριβώς η σημαντική και θεραπευτική συμφιλίωση με τη διπολική διαταραχή είναι που ελπίζουμε να βρίσκει πάντα μία αρχή στην έδρα μας.

Η έδρα της ΕΔΟ ήταν το σπίτι που επισκεπτόταν η "θεία" Πούλη, που πρόσφατα δυστυχώς χάσαμε από κοντά μας. Η "θεία" Πούλη ως μία καλή γειτόνισσα δεν άντεχε ούτε τους καβγάδες και ούτε τις όλες ιστορίες που βίωναν δύο μικρά παιδάκια. Γυναίκα ακτινολόγου γιατρού, του λεγόμενου χαϊδευτικά "Πακίτσα", (καλού ανθρώπου αλλά με ευέξαπτο ταμπεραμέντο), έδωσε τη θαλπωρή και την αγάπη της σε δύο ξένα παιδάκια, έχοντας ήδη μεγαλώσει δύο δικά της. Έτσι έγινε η αγαπημένη θεία μας.

Με τον ίδιο τρόπο ελπίζουμε οι φίλοι της ΕΔΟ να γίνουν καλοί συγγενείς μελών μας που θα το έχουν ανάγκη. Η θεία Πούλη έγινε θεία μας με την αγάπη της και τη μεγαλοσύνη της σαν ένας απλός άνθρωπος που απλώς ενδιαφέρθηκε. Ο Γιάννης θα θυμάται πάντα τις φοβερές φακές της και όλες τις σαπουνόπερες που βλέπανε παρέα, καθώς επίσης και τη συναισθηματική της υποστήριξη, αλλά και την θετική της ματιά όταν έλεγε ότι μία μέρα όλα θα έχουν αίσιο τέλος.

Ελπίζουμε η έδρα μας να γίνει χώρος που θα τιμήσουν πολλές θείες σαν τη "θεία Πούλη" και πολλοί παππούδες σαν το "παππού Γιάννη". Μπορεί ακόμα σαν χώρα να μην έχουμε την δυνατότητα για τις πολυτελείς υπηρεσίες ψυχικής υγείας που παρέχουν πολλές χώρες του εξωτερικού, αλλά έχουμε ακόμα ανθρώπους και οικογένειες που νοιάζονται και δεν γυρίζουν το κεφάλι τους σε έναν άνθρωπο που έχει προβλήματα με τη ψυχική του υγεία και την οικογένεια ή και φίλους του που πλήγονται ανάλογα.

Η έδρα μας έχει φτιαχτεί με πολύ κόπο και μεράκι και με πραγματικά λίγες οικονομικές δυνατότητες. Είναι ένας χώρος όμως με ένα ιστορικό δημιουργίας και ένα μέλλον που κάνει το κάθε μέλος μας να νοιώθει περήφανο να μπαίνει μέσα για να δουλεύει για την επίτευξη της αποστολής μας.